Περνώντας αρκετό καιρό και χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλω… ή για την ακρίβεια να μην ξέρω πως θα αποκτήσω αυτό που θέλω… η στιγμή χαλάρωσης και απόφασης ήταν μακριά από την Αθήνα και την καθημερινή πίεση της πόλης. Γνωρίζοντας νέα άτομα με διαφορετική νοοτροπία από τη συνηθισμένη, βλέποντας κόσμο να έχεις ως εξωπραγματικές κινήσεις και αντικείμενα που στην Αθήνα τα έχουμε ως συνηθισμένα και βαρετά κατάλαβα πως ότι και αν κάνω ένα πράγμα που δεν θα αφήσω ποτέ θα είναι το σενάριο…

Το νόημα της ζωής όπως και το eleven είναι δύο από της καινούριες μου δημιουργίες μου. Οι ώρες που πέρασα στην Τρίπολη και στην δόξα Γορτυνίας ήταν αρκετά σημαντικές καθώς η απομόνωση όπως θα το έλεγα με έφερε πιο κοντά στην σκέψη και σε χαρακτήρες που είχα ανάγκη να γνωρίσω. Άτομα που πίστευα ότι δεν υπάρχουν στις μέρες μας, τρόποι σκέψεις και ζωής που νόμιζα ότι έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια τα είδα και νόμιζα ότι έβλεπα ταινία

Για πολλούς η Τρίπολη είναι πόλη, για μένα είναι ένα μικρό χωριό με πολλά δάση, παραδοσιακά σπίτια με κεραμίδια και παιδία στης πλατείες… κάπως έτσι είναι η ζωή στο χωριό απλή και ωραία. Κάτι που δεν υπάρχει στην Αθήνα. Σε 15 μέρες είδα και φωτογράφισα πράγματα τα οποία θέλω να τα ξαναδώ… δεν ξέρω πότε αλλά θέλω

Αυτό που θέλω όμως πρώτα είναι να μπω ξανά σε ένα πρόγραμμα… 

26/8/09