Το παραμύθι

Κάποια παραμύθια έχουν πρόωρο τέλος... Κάποια άλλα όμως το τέλος τους το βάζει η ζωή με το νήμα της... Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω.. όχι πολύ 5-6 μήνες... Πάντα σκεφτόμουν πως για να αρχίσουν κάποια πράγματα πρέπει να τελειώσουν κάποια άλλα... είναι ιστορίες ... ο καθένας από εμάς έχει τη δική του ή μάλλον τις δικές τους... απλά πρέπει να καταλάβουμε πως το να είμαστε πρωταγωνιστές σε πολλά έργα δεν είναι ωραίο... αυτό που έχει τη μαγεία του παραμυθιού είναι να να είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής... της ζωής σου.. Να ξέρεις τι θέλεις και να μπορείς να καταλαβαίνεις τον άλλον... Πίστευα ότι στη ζωή είμαστε μόνοι μας... πως οι στεναχώριες για άτομα που φεύγουν από δίπλα μας είναι προσωρινές... απλά κανείς δεν έχει πάει στην απέναντι πλευρά... πως όταν θα φύγουμε εμείς από αυτόν τον κόσμο πόσοι θα στεναχωρηθούν... έχει σημασία ο αριθμός; ή "ο άνθρωπος"... η σχέση... ο φίλος... ο αδερφός... ακόμα και ένα μικρό ζωάκι ... σε ποιόν θα λείψουμε... τι ήμασταν για αυτόν που φεύγει ή τι θα είμαστε για αυτόν που έρχεται... σημασία έχει να το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή! Σημασία έχει να ζεις τη στιγμή! απλά χρειάζεται υπομονή... μια υπομονή που δεν είχα ποτέ... δεν την είχα γιατί δε χρειάστηκε... Υπομονή; Τι είναι στον άνθρωπο η υπομονή... είναι κάτι που σε κάνει να καταλαβαίνεις τον άλλον... να του στέκεσαι στα προβλήματα του κάνοντας τα δικά σου...αυτό θέλει χρόνο... θέλει "θέληση" είναι το τελευταίο post που γράφω για το 2011... Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω αλλά δεν ξέρω πως... απλά όλοι χρειαζόμαστε ένα στήριγμα...και όσο και να το κυνηγάς δε σου έρχεται.... όσο και να το ψάχνεις δε το βρίσκεις... όσο και να το ζητάς δεν σε ακούει... απλά απόλαυσε τη ζωή και ζήσε το πραγματικό της κομμάτι και τότε μια μικρή νεράιδα... θα σου αλλάξει τη ζωή... η ζωή θέλει φαντασία... απλά όλοι έχουμε τα προβλήματα μας... κάποιοι από εμάς τα δείχνουν... κάποιοι άλλοι όχι... Απλά όποιον έχεις δίπλα σου... καν τον ευτυχισμένο...
Όλοι έχουμε τον ήρωα μας...